Hip hop, contemporary hip hop, hip hop new style - rys historyczny Compagnie Kafig W odpowiedzi na walki gangów w latach 70. XX wieku w Nowym Jorku (USA), narodził się pacyfistyczny ruch kulturowy łączący trzy dyscypliny artystyczne: muzykę, taniec i graffiti. Dziś wielu współczesnych choreografów interesuje się powstałą ćwierć wieku temu w Bronksie dyscypliną artystyczną. Podczas gdy rap szybko zyskał zainteresowanie mediów, powstające w tym czasie pierwsze choreografie hiphopowe zajmują wciąż dość marginalne miejsce na choreograficznej mapie Francji, a rosnąca w latach 80. XX wieku popularność tańca hip hop traktowana jest jako przejściowa moda. W przeciwieństwie do hip hopu opartego przede wszystkim na improwizowanej kombinacji figur (równie bogatych jak w klasycznym repertuarze) Zachód bardzo silnie przywiązany jest do koncepcji przedstawień. Czerpiący energię i inspirację ze swojego otoczenia tancerze hiphopowi nie organizują prób tylko nieustannie ćwiczą. Poza tym, hip hop tańczony raczej przy ziemi jest w totalnej opozycji do oderwanego od niej neoklasycznego tańca współczesnego z lat 80. XX wieku. Mimo tego twórcy hip hop samotnie walczyli o uznanie udowadniając tym samym, że i bez medialnej popularności ruch ten nieprzerwanie się rozwija i będzie rozwijać. Po 10 latach sytuacja zaczęła ulegać zmianie - tancerze hiphopowi zaczynają tworzyć własne choreografie i łączyć się w profesjonalne formacje taneczne (Black Blanc Beur, Aktuel Force, Traction). Les Rencontres de la Villette w 1996 roku przyczyniły się do uznania tej dyscypliny jako niezależnej dziedziny artystycznej. Na fali sukcesu powstają zespoły taneczne zbliżające taniec współczesny i hip hop, a choreografowie tacy jak Régis Obadia, Abou Lagraa, Bruno Dizien, Bianca Li czy Zaza Disdier zapraszają do współpracy tancerzy hiphopowych, którzy sami zaczynają wplatać w hiphopowe choreografie elementy tańca współczesnego. Zbliżenie hip hopu i tańca współczesnego pozwoliło tej dziedzinie zyskać szacunek a figury odzwierciedlające architekturę przedmieść i ich niestabilną równowagę pomiędzy wertykalnością wysokich bloków i horyzontalnością placów między nimi nabierają wartości pełnoprawnych elementów choreografii. Nawet jeśli mentalność tancerzy baletowych i hiphopowych nie jest taka sama, ich techniczne zdolności są równie wysokie. W przeciwieństwie do baletowej rywalizacji w hip hopie pomimo licznych zawodów tanecznych wszyscy wciąż pozostają równi a hierarchia i rywalizacja nie istnieją. Wejście hip hopu na sceny tańca współczesnego burzy więc ukryte hierarchie w sztuce ruchu, współpraca tancerzy ulicznych z choreografami tańca współczesnego poszerza zbyt zamknięte środowisko, umożliwia wymianę technik i skłania twórców do wyjścia poza ograniczające ich ramy. Jak zapewnia choreograf Mourad Merzouki, założyciel Compagnie Käfig (Francja), jednej z formacji, dzięki którym taniec hip hop wkroczył na wielkie sceny taneczne: hip hop to nie tylko ulica i przedmieścia. To dyscyplina artystyczna, która wniosła wiele świeżości do tańca i sama się dzięki niemu wzbogaciła. Tekst został udostępniony przez Instytut Francuski z okazji polskiej wizyty zespołu Käfig. Prezentacje hiphopowej choreografii „Dzikie pole” zaplanowano 21 i 22 maja 2007 r. w Teatrze Dramatycznym w Warszawie. Zespół wystąpi także w Gdańsku - 3 czerwca 2007 w Państwowej Operze Bałtyckiej.

Historia słynnego hiphopu!